Onze zoon was dit jaar weer begonnen op school met een nieuwe juf. De juf zag meteen al dat het met hem anders ging dan met andere kinderen. Vaak zag hij het nut niet in om te starten met zijn rekenen en taal. Ook was het altijd een chaos op zijn tafel en in zijn laadjes. Ze wilde graag dat hierin verandering kwam en deed hier ook haar best voor, terwijl ik als moeder zei, “Pas op, hij bouwt op deze manier een muurtje om zich heen en jij bent degene die daar niet meer binnen komt”. “Ja, maar ik weet wat ik doe”, zei de juf. Ze deed het ook inderdaad rustig aan, en pakte niet meer dan een of twee dingen per dag aan. Als ze bij hem zat werkte hij, liep ze even 10 minuten weg, – er zitten immers ook nog meer kinderen in de klas – dan had hij in die 10 minuten niets gedaan. Na een aantal weken wilde ze hem gaan bespreken in het zorgteam. Het zorgteam besloot dat hij ergotherapie moest gaan doen, maar wat ze precies wilde aanpakken bij die therapie, was mij niet helemaal duidelijk. Mijn gevoel zei iets heel anders. Ik vind de juf heel goed hoor, ze kan goed met kinderen omgaan. Ook onze huisarts, die meteen was ingeschakeld en bevestigde mij dat. Ik stemde wel toe, maar gaf aan dat ik ooit, via via wel eens van de Matrix Methode gehoord, en dat leek volgens mij gevoelsmatig beter. Misschien kan eventueel na de matrix methode, (die overigens vaak maar 3 sessies duurt) naar iets anders gekeken worden. Daar ben ik in ieder geval wijzer geworden van wat wel of niet te doen met onze zoon. Zo maakten we een afspraak en Mirjam kwam bij ons thuis. Wat overigens prettig was, maar toch weer onrustig, want net belde er een moeder die dacht dat haar zoon onze zoon pestte. Daar was helemaal geen sprake van. Zij wilde haar excuses aanbieden ook al was dat niet nodig. Dat maakte het allemaal wel wat complexer. Mirjam was heel duidelijk in haar verhaal. Ze kon ons kind heel duidelijk maken over de dingen waar hij in de klas tegen aan liep. Na de eerste sessies was het zelfs de stagiaire in de klas opgevallen: “Hè, wat is er met hem gebeurd? Van een stil kind naar een gezellig kletsend kind”. We hebben in de drie sessies veel meegekregen. Opvallende dingen ook, die ik nooit gedacht zou hebben. Waarschijnlijk heeft onze zoon dyslexie, maar het alfabet zegt hij nu wel helemaal op. Ook kregen we veel tips mee die we thuis konden toepassen, na verloop van tijd gaf onze zoon aan dat dat niet meer nodig was. Ook vertelde Mirjam dat onze zoon veel meer wacht op een commando van de juf, dus bijvoorbeeld zijn lade pas opruimt als de juf dat zegt. Hij vereist gewoon een directere aanpak. Het gaat nu heel goed met hem op school. Het probleem is alleen nog dat hij wel een opstart probleem nog heeft ’s morgens. Misschien heeft Mirjam daar ook nog een oplossing voor! |
Mirjamswijze wordt mede mogelijk gemaakt door MarjanSchrijft.nl